■ چه بد، چه حیف بخش عمومی

قورباغه و کانگورو
قورباغه به کانگورو گفت:
من می توانم بپرم تو هم.
پس اگر با هم ازدواج کنیم
بچه مان می تواند از روی کوه ها بپرد، یک فرسنگ بپرد،
و ما می توانیم اسمش را «قورگورو» بگذاریم.
کانگورو گفت: «عزیزم»
چه فکر جالبی
من با خوشحالی با تو ازدواج می کنم
اما درباره قورگورو
بهتره اسمش را بگذاریم «کانباغه»
هر دو سر «قورگورو» و «کانباغه»
بحث کردند و بحث کردند.
آخرش قورباغه گفت:
برای من نه «قورگورو» مهمه نه «کانباغه»
اصلا من دلم نمی خواهد با تو ازدواج کنم.
کانگورو گفت: «بهتر»
قورباغه دیگر چیزی نگفت
کانگورو جست زد و رفت.
آنها هیچوقت ازدواج نکردند، بچه ای هم نداشتند
که بتواند از کوه ها بجهد یا یک فرسنگ بپرد.
چه بد، چه حیف
که نتوانستند فقط سر یک اسم توافق کنند.
این قصه زیبا از شل سیلور استاین بار مفهومی مدیریتی جالبی دارد. پتانسیل موجود برای دستاوردهای بزرگ قربانی اختلاف نظرهای کوچک می شود. در مراحلی از دوره عمر سازمان که تازه فعالیت های چند ساله شرکا و بنیانگذاران به بار می نشیند، تازه اختلاف نظر بر سر تسهیم منافع بروز می کند و به راحتی منافع قابل دستیابی را از دست می دهند. چه بد، جه حیف …
در حوزه روابط بین فردی نیز برای خود من پیش آمده که یک رابطه موثر کاری که می توانست سالها به درازا بینجامد و منشا اثر کاری و مالی خوبی برای طرفین رابطه باشد بر سر اختلاف نظر مالی کوچکی به پایان رسیده است. چه بد، جه حیف …
تاریخ بشر سراسر از نزاع و کشمکش و جنگ های جهانگیری است که طرفین منازعه فقط نتوانسته اند بر سر یک آبراهه، مرز مشترک، قتل یک شاهزاده و یک اختلاف نظر کوچک به تفاهم برسند و برای آن خون ها ریخته شده، منابع بسیار به هدر رفته و هنوز هم از پیامدهای آن متاثر هستند. جه بد، چه حیف …

شک هایت را باور نکن و به باورهایت شک نکن. (ماندلا)
...

بدرود..